Hepimiz sistem içindeki gregor samsalarız aslında, bireyliğini yitirip çarkları ayakta tutabilmesi beklenen birer makineyiz. bunu reddedip bireyselliği arayınca, çarkları kırıp dışarı çıkmaya çalışınca toplum dışına itiliyor ve bir hamam böceğinden farksız hale geliyoruz sistem içindekiler için. Bu toplumun en küçük biriminen yani aile kurumundan, en büyük birimine kadar geçerli. Bize biçilen köle rolünü oynamayı bırakmak, sözde her zaman iyiliği isteyen aile fertlerimiz için bile bizi "bizi ancak bir hamam böceği kadar değerli." Kurtulunmak istenen bir yüke çeviriyor. Aile kurumu bile ekonomik hayatta kalma durumuna bağlı bu korkunç düzende.

Her şeyin insan için kurgulandığını, varoluşun temelinin insan olduğunu sanıyoruz fakat canlılığın 4 milyar yıllık tarihine bakarsak, bizlerin sadece 200 bin yıllık tarihimizle daha bebeklik aşamasında bir tür olduğumuz aşikar. Üstelik zihinsel olgunlaşmamızın 30 bin yıl önce olduğu düşünülürse henüz bebekilik çağında olmadığımız bile söylenebilir.

Ölüm yaman bir tarlakuşu, ne var ki yüzyıllara

Kas ve kemikten fazlasını bırakıp da ölmek

Çoklukla bir zayıflık göstergesidir.

Ölü taşlardır dağlar, ya imrenilir

Küstah sessizlikleri, endamları

Ya da bu yüzden onlardan nefret edilir.

Ne yürekleri yumuşar dağların, ne canları sıkılır

Ve birkaç ölü adamın düşünceleri dağlarla aynı mizacı taşır.

Zaman kavramına anlam veremiyorum. Kendimizi 365 günlük döngülere hapsedip, bu döngüler üzerinden zamanı ölçmeye ve anlamlandırmaya çalışıyoruz. Halbuki zamanın herhangi bir döngüsü ve ritmi yok. Akmaya başladığından beri dağlardan aşağıya giden bir nehirmiş gibi sadece tek yönde ve pürüssüzce devam ediyor yoluna.

Sanıyorum bir insan ne kadar yalnız olduğunu en iyi bir tren penceresinden gara doğru bakarken anlayabilir. Garı dolduran tüm o insanların içeride el salladığı birileri varken sizin için bir tane bile el kalkmıyorsa o sırada dünyadaki en yalnız insan sizsinizdir.

Mürekkep türümüzün ateşten sonraki en önemli buluşu olmaya aday bir icat. Her ne kadar bu günlerde mürekkeple olan ilişkimiz oldukça azalmış olsa da, hiç bir zaman mürekkepten vazgeçemeyeceğiz. Bizi bu günkü medeniyet ve uygarlık seviyesine ulaştıran bir aracı nasıl kolayca bırakıp gidebiliriz? Modern yaşam olarak adlandırdığımınız her şey bilgi temeline dayanıyor ve hiç kimsenin ölümsüz olmadığı bir dünyada yakın bir zamana dek bilgi aktarmanın en iyi yolu mürekkep kullanarak bir yerlere yazmaktı. BU sayede insanlık bilgiyi kuşaklar boyu biriktirip aktararak dünyadaki en baskın tür olmayı başardı.

Çocuk yapmak bir cinayete ortak olmaktan farksız, sonunda öleceğini bile bile insan gibi bir canlıyı, birkaç on yıllık bir yaşama mahkûm etmek bir suç kabul edilmeli. Zalim ve acımasız bir suç. 

Hani bize sorulduğunda "Nasılsın?" sorusu istemsizce çıkar o "İyiyim" kelimesi ama biliriz ki içten içe aslında her defasında daha da kötüye gider her şey. Kimileri buna büyümek der ve bazıları da yaşlanmak. Ve şimdi ben kendi cevabımın altında yatanları yazmak istiyorum. Nedir o sahte iyilerin altındakiler? Cevap basit; Koskoca bir boşluk, sonsuz karanlıkta kaybolmuşçasına hissizlik ve anlamsızlık. Bazen durup birkaç dakikalığına bakıyorum caddeye ama göremiyorum... Ne caddeyi ne üzerindekileri.

Kayboldum yaşam denilen okyanusta bir yerlerde. Ne tutunacak bir dalım var ne de tutunmaya isteğim. Sürüklenip gidiyorum akıntıyla beraber görüyorum ileride en dibe çekip yakaladığı her şeyi yok eden girdabı ama gücüm yok durmaya. Yıllar geçiyor hiç durmayan dünyanın kayıp gitmesi misali ve ben umutsuz ve çaresiz biçimde izlemekten başka bir şey yapamıyorum. Zaman o eski güzel günleri acımasızca alıp daha uzağa savuruyor ve her zamankinden daha hızlıca yerine gelecek berbat günleri koymaktan hiç çekinmiyor. 

Geçmişin ve geleceğin olmadığı sonsuz bir şimdi anında takılıp kalmış gibiyim. Bu anda ne geriyi görüp hatırlayabiliyorum. Ne ileriye bakıp hayal kurabiliyorum. Kafamın içindeki boşlukta öylesine şıkıştım ve kaybolmuş durumdayım ki artık o kara boşluk tüm düşüncelerim oldu, o boşluk tüm hayatım oldu. Göğüs kafesim içinde durmadan çırpınan kalbimin pompaladığı yaşam sıvısı damarlarımı yakar oldu.

Bir gecede

Bir okyanusun ortasında

Bir yarısı çok uzaklarda

Boş bir ceviz kabuğuyum

Bir o yana

Bir bu yana

Bir türlü bilemeden nereye

Sürüklenen

Boş bir ceviz kabuğuyum

Bir geceden daha kara

Bir cevizin yarısındaki boşluğum

Bir cevizinkinden daha kalın

Bir türlü kırıp çıkamadığım

Kabuğum

21 Mart 2019 - 03:25

şimdi geçmiş olacak,

ve geçmiş ise yok olacak.

Kelebeğinki kadar kısa şimdinin ömrü.

Yaşanmamış olup uçacak bugünden düne,

bir nefes olup karışacak ömrün 

geride bıraktıklarına her saniye

Ve hayat diyeceksin tüm bu devinime